شاعرانه های وامق کبودْراهنگی

شعر و غزلی مخـوان ز عیبِ دگران

"بنشین و کمی به شادمانی گذران"

تا خیـــز کنی برایِ فتـــحِ فـــــردا

برخيـز و بكَن لبـاسِ تزويــر گـران

بنشستن و پا شدن ، نشد رسمِ وفا 

بر اهلِ وفــا ، وفـا بكن جامه دران 

گراهلِ دلی به سرهوایِ عشق است

هرگز منشین ، نخیـز با خیلِ سران

                     "وامق کبودراهنگی"

.

مستِ توأم ، ساقیِ سيمين من

تاجِ سر و همـــرهِ ديـــريـنِ من

باز دلــم در هوسِ بـویِ تـوست

دربـدرِ عشقِ تودر،كــویِ توست

باز مــــرا ،  با  نِگَهت  ساختــی

باز  به  مِهرت ، صِله پرداختــی

جانِ من ارزانـیِ  چشمــانِ  تـو

مقصدِ پـروانـهٔ  من ، جــان تـو

قلبِ من و ، مهرِ يکی   خوبـــرو

درهمه وقت و همه جا عشق او

حکمْ بـــده ، وامقِ  دلسوختـــه 

سر بدهــــد چهره بـرافروختـــه

              "وامق كبودراهنگی"

#وامق

#سیمین

در    مکتبِ     ایـــــزدِ    تعالی

قـرآن   علی   و ،  علیست  والا

حق با علی و ،  علیست با  حق

از  روزِ  ازل  ،  علیست   مــولا

هم وهم ،ز وصفِ اوست عاجز

هم اوست به شرع ودین توانا

در خشم ، بسانِ   شیـــر شرزه

مهرش به همه، رواست هر جا

دنیــا همه ،  مدحِ او بگوینــد

ممدوحِ     فرشتگانِ   عُظمـــا

در ، مدحتِ او ، زبـان کـم آرد 

گـــر جمله زبان شونـــد یکجا

بعد  از  نبی  و  ،   رسالتِ او

مـولا  علی  و ،  امام  مـــا را 

            "وامق كبودراهنگی"

.

کودکی شادورِندوخوش سیمـــا

تکیــه داده دوچرخــه بر دیــوار

بهرِ  رفتـن بــه جمــــعِ  همسالان

دور شد از  دوچرخــه  بی گفتار

                    ااا

مــردِ  دربـان تَشَر  بــزد  كاینجــا

مجلس  است و  همـه وکیلاننـــد

از  وکیل و   وزیـــر و  دولتمـــرد

دایمـــاً    میهمــانِ   اینجــاینـــد

                    ااا

تا که مشکل  نگشتــه پیــدا زود

جمــع كن از  كنـــارِ  مــا پرگـــار

تا نِدامَت  نگشتــه  قسمتِ  تــو

دور کن چرخِ خود از این دربــار

                    ااا

كودك   نكتـــه  سنــج  قصِّهٔ  ما

گفتش هرگـــز مبـاد غم خوردن

زده ام   قفل   محکمی   نَبُـــود

هیچ یک   را  تــوانِ   یــدن

               "وامق كبودراهنگی"

کاش  دستِ  هيچکس ،  خالی نبود

سفره بـود و نانْ، ولی ، نامی نبــود

کاش در این  وضعِ  بی رونق دمی

غصِّه و ،  غـم هایِ  تكراری   نبـود

کاش می شد ، كم سخنرانی شود

وعـدهٔ صد من وَ يکْ غــازی نبــود

کاش با اين وعـده های  پوچِ پوچ

اشك از چشـمِ كسی ، جاری نبــود

كاش  جــز رنگِ خـدا ، رنگی نبــود

بر  لبِ  مردم  بجــز ،  شادی نبــود

کاش  در  پشتِ   چـراغِ  قـرمـــزی

كودكی در دستِ او ، فـالی نبـــــود

کاش  در  او  چشــمِ بـارانی نبــــود

در گلویش، بغضِ طوفــانی نبـــــود

كاش  وقتی که ،  شِکر  آورده انـــد

حمله  و  صف های  طولانی   نبـود

کاش مشقِ غصِّه هاخطْ خورده بود

غصِّــه و غــــم هایِ تکراری نبــــود

كاش وامق شعرِ عــــزَّتْ می سرود

كاش عزَّت در عمل ْ، عـاری نبــــود

كاش بعــد از آن همه ، تمجیـــد ها

سفره بــود و نان ، ولی نامی نبـود

                     "وامق كبودْراهنگی"

#كاش

#پیرً

گـر  تو را  زیبـا  کشیدم ،  حرمتِ آداب بود

دلبـر و رعنا  کشیـدم ، قصِّه ات جذّاب بود

دلخوش از آرامشِ  مـرداب بـودی، بی غزل

در غزلهایـم    برایت ، آسمـان  بی تاب بود

گیسوانت را ،  کمنـد ی   ساختـم بر  گردنم

تیـر مـژگان و  کمان و  صیدِدل ،اسباب بود 

واژه هایم    دایما ، لیلا  صـدا  کـردن تو را

عشقِ مجنون وسه تارویک شبِ مهتاب بود

توسرابی دیدی و،دلخـوش به رؤیایت شدی

غافل ازمکرش برایت،دل که نه ،مرداب بود

رفتی و  خـود را  رهانـدی ، از کمندِ عاشقی

عشقِ ما در کوچـه های عاشقی ،نایـاب بود

گیسوانت را پریشان ساختی ،از هـولِ دیگ

دل کـه از  بادی  بلغـزد ، لایقِ   سرداب بود

پاک کن  وامق خیـال و ، خاطراتِ کهنـه را

خاطرت آسوده باشد،عشقِ اویک خواب بود

                                "وامق کبودراهنگی"

در  حریـمِ  دوست  ما ، جـز دل  نکردیـم آشنـا

آشنا  خوانـدن  بجز لبخندِ تـو ، جز ننگ نیست

هر كـه را من دل بدادم ، زيـرِ پا افکنـــد و رفت 

آخـر این دل بـود دادم ،قلوه ای از سنگ نیست 

                                    "وامق كبودراهنگی"

این جهان چیزی بجز،یک راهِ ناهموار نیست

هیچ کس در بحرِ ژرفِ بـرزخ و تنهـایی اش

اشکهای غربتش را ،شانه ای غمخوار نیست

گفتـه بودی صبر کن ، با صبـرْ دردت بِه شود

هیـچ دری دردتـر ، از صبــرِ لاکــردار نیست

آرزویــم بــود باغِ، عمـــرِ من گل  بــر دهــد

غافل از دنیـا که در،دنیـا گل و گلـزار نیست

قصد کـردم هرچه دارم ،در رهت قربان کنم

حيف در انبانِ وامق،تحفه جز گفتـار نیست

                                 "وامق کبودراهنگی"

.